Paweł i Gaweł

^reżyseria Mieczysław Krawicz
^scenariusz (na motywach bajki Aleksandra Fredry pod tym samym tytułem) Napoleon Sądek, Jan Fethke, Ludwik Starski
^zdjęcia Stanisław Lipiński
^muzyka Henryk Wars
^wykonawcy Adolf Dymsza, Eugeniusz Bodo, Helena Grossówna, Józef Orwid, Ludwik Sempoliński, Tadeusz Fijewski

NIEPODPISANA RECENZJA W "KINIE", 1938, NR 40

Myliłby się, kto by przypuszczał, że film ten jest rozprowadzeniem popularnej bajeczki Fredry, opowiadanej przez Pana Jowialskiego. Z bajeczki wzięto jedynie tytuł i plan sytuacyjny, wyjaśniony w dwu pierwszych wierszach "Paweł i Gaweł w jednym stali domu, Paweł na górze, a Gaweł na dole". Resztę dokomponowalo aż trzech scenarzystów i trzeba przyznać, że nie brakło im pomysłów. Komedia jest bardzo zabawna i pełna dobrego sytuacyjnego komizmu. Różnorodność humoru wzbogacają ponadto aktorzy, każdy, reprezentujący inny genre. A więc Grossówna - urocza, naiwna i świeża, Bodo - komik z premedytacją, Dymsza - komik żywiołowy, bawiący się sam swą groteską, Orwid - niezawodny, wypróbowany komik cyniczno-sentymentalny i inni. Komedyjka jest urocza, pomysłowa i zabawna. Warto ją zobaczyć.

JERZY TOEPLITZ, HISTORIA SZTUKI FILMOWEJ, T.IV (1934-1939), WARSZAWA, 1969

Cechą charakterystyczną polskiej komedii filmowej, i to we wszystkich jej odmianach, był brak oryginalności. (...) Na czymże więc polegał przymiotnik "polski" w odniesieniu do komedii? Jedynym momentem wyróżniającym byli aktorzy. [Wśród nich] Adolf Dymsza - typowy warszawski cwaniak i spryciarz, postać stworzona na podstawie obserwacji stołecznego folkloru. Dzięki Dymszy (...), rubasznemu i jowialnemu Władysławowi Walterowi, lwowskim batiarom – Szczepciowi i Tomciowi, a także dzięki mistrzom szmoncesu - Krukowskiemu i Lawińskiemu, w filmowej komedii lat trzydziestych odnaleźć można strzępki atmosfery obyczajowej międzywojennej Polski.

WIESŁAW STRADOMSKI, HISTORIA FILMU POLSKIEGO (POD RED.J.TOEPLITZA), T.II (1930-1939), WARSZAWA, 1988

Ciekawą postacią w świecie filmowym był Eugeniusz Bodo. Posiadał on twarz o niezbyt regularnych rysach, przyciężką sylwetkę. (...) Był pozbawiony naturalnego wdzięku, mający raczej warunki do ról charakterystycznych. Nie przeszkadzało mu to jednak grywać romantycznych kochanków i czarujących uwodzicieli, chociaż wcielał się również w bohaterów tragicznych, w typy spod ciemnej gwiazdy. Chętnie wykonywał piosenki będące elementem konwencji ówczesnej komedii filmowej.