Seksmisja

^reżyseria Juliusz Machulski
^scenariusz Juliusz Machulski
^zdjęcia Jerzy Łukaszewicz
^muzyka Henryk Kuźniak

^wykonawcy Olgierd Łukaszewicz, Jerzy Stuhr, Bożena Stryjkówna, Bogusława Pawelec, Hanna Stankówna, Beata Tyszkiewicz, Ryszarda Hanin, Barbara Ludwiżanka, Wiesław Michnikowski, Janusz Michałowski

^nagrody (wybór) nagroda za scenariusz na MFF Fantastycznych w Madrycie, 1985
Nagroda Główna – Srebrne Lwy Gdańskie na IX FPFF w Gdańsku, 1984

DIALOG Z FILMU

Maks: Chciałem się tylko zapytać, coście zrobiły ze wszystkimi mężczyznami.
Sekretarka Ligi: To nie my. To wasz profesor Kuppelweiser wynalazł podczas wojny preparat paraliżujący geny męskie. Ale czegoś tam nie dopilnowano i bomba M zamiast paraliżować, zlikwidowała geny męskie raz na zawsze.
Maks: Skoro tak, to może moglibyśmy wam jakoś służyć? Jako te reproduktory… znaczy się dla odnowienia rodzaju męskiego. W miarę możliwości oczywiście.
Albert: No tak, nie pierwszy raz poświęcamy się służbie dla ludzkości.
Maks: No właśnie. A należność to potem, po całym cyklu. Może być z wliczoną ratą za hibernację.
Jej Ekscelencja: O co im chodzi?
Berna: Chcą, żeby było tak jak dawniej.
Jej Ekscelencja: Jak dawniej? Świat z mężczyznami?
Albert: To chyba logiczne.
Tekla: Typowo męski punkt widzenia.

MAŁGORZATA DIPONT, TRZYMAJCIE SIĘ CHŁOPAKI, "ŻYCIE WARSZAWY", 1984, NR 122

Zdumiewające, że w kinematografii pozbawionej tradycji nurtu rozrywkowego uchował się ktoś taki jak Juliusz Machulski. "Seksmisja" jest filmem komediowym, tym razem zrealizowanym w konwencji fantastyki. Po półwiekowej hibernacji rozpoczyna się gra bohaterów o przetrwanie, a w każdym razie o zachowanie męskości. (…) Sam pomysł jest dowcipny i przewrotny zarazem, bo chodzi tu (…) o odwieczny konflikt płci, o jakieś bardzo nowoczesne wydanie "Ślubów panieńskich" z epoki komputerowo–laserowej. Prawdę powiedziawszy "Seksmisja" jest doskonałą kpiną z ruchów feministycznych, jakie były, są i będą. (…) Film błyszczy urodą kobiet [jednak] gwiazdą jest Jerzy Stuhr, (…) prezentujący typ wiecznego samca przekonanego o ponadczasowej sile popędu biologicznego, typ doskonale zresztą skontrastowany z postacią sentymentalnego ofermy, jaką przyjął na siebie Olgierd Łukaszewicz.